In mijn rol als projectmanager raak ik vaak betrokken bij complexe vraagstukken waarbij niet altijd duidelijk is wat er exact moet gebeuren – maar wat blijkt? Vaak is de kennis en de richting wel bekend in de organisatie. Het ontbreekt alleen aan samenhang tussen verschillende perspectieven en informatie die nodig zijn om een beslissing te nemen en een ICT project van de grond te krijgen.

Het moment dat ik besloot als zelfstandige verder te gaan ben ik ook begonnen met gitaarles. Daar maakte ik graag tijd voor in alle hectiek die komt kijken bij het opstarten van een bedrijf. Heerlijk om in de avond gedachtes los te laten of juist op een rij te krijgen.

Het begin van gitaarles deed me denken aan m’n typediploma. Op een ouderwetse typemachine met plakkertjes eindeloos oefenen a-s-d, a-f-s, d-s-a, totdat je bijna geen fouten meer maakte en blind meer dan 200 aanslagen per minuut kon typen. Een vaardigheid die me nog altijd van pas komt.

Dat deed de vraag bij me oproepen welke basisvaardigheden zorgprofessionals meekrijgen om goed om te kunnen gaan met technologie. Is daar wel voldoende aandacht voor in de opleiding? En hoe zorg je als organisatie dat je juiste ondersteuning blijft bieden zodat technologie die constant en in hoog tempo verandert optimaal gebruikt wordt?

In de praktijk zie ik training door collega’s als meest succesvol, maar dit vraagt wel om een (tijds)investering. Onder de streep levert dit wel efficiëntie op, minder ergernissen en beter begrip voor gemaakte keuzes. Door proactief te zijn en constant bij afdelingen langs te blijven gaan voorkom je bovendien ook onnodige meldingen vanwege verkeerd gebruik of simpele verbeteringen die het werkplezier ten goede komen.

Inmiddels kan ik steeds meer op de gitaar en leer ik daardoor nog meer genieten van (gitaar)muziek. Door goede begeleiding leer ik alles goed aan, zodat ik nu zelf mijn stijl kan ontwikkelen. En “training” vindt ook nog eens thuis plaats, wat een gemak tussen mijn andere werkzaamheden door.

Ja precies, ook dat is fijn voor de zorg. Train zoveel mogelijk op de werkvloer bij de zorgprofessional wanneer het hen uitkomt.

Stelling: We moeten toe naar ketensystemen in de zorg, zodat je niet de “muren” koppelt, maar het huis samen bouwt waarin de patiënt/client veilig is.

Werken in één systeem voor de hele keten. Eigenlijk heel logisch, maar het gebeurt nog maar weinig in Nederland. Bij Annature geboortezorg werken verloskundigen in hetzelfde EPD als het ziekenhuis en recentelijk is Amstelland op hetzelfde EPD overgegaan als AmsterdamUMC. In het buitenland zijn zelfs landelijke initiatieven zoals in Noord-Ierland en Finland.

Wat is hier voor nodig? Stap over de muren van je zorgorganisatie, stel samen met de regio een visie op waarbij de patiënt en zorgverleners écht centraal komen te staan. Dat vraagt moed, lef en doorzettingsvermogen van alle betrokkenen, maar zeker ook op bestuurlijk niveau. Een investering voor een complex systeem wordt vaak gedaan voor 10 jaar, terwijl een bestuursteam van een ziekenhuis gemiddeld maar 2,9 jaar blijft zitten. Een gedeelde gedragen visie, gezamenlijk programma van eisen en duidelijke wet- en regelgeving kan daarbij helpen. Aan de overheid om duidelijke regelgeving op te stellen met lage regeldruk voor zorgverleners en ICT. Aan betrokkenen uit de regio de taak om samen te werken en het belang van de patiënt/cliënt voorop te stellen.

Het voorstel waarin het CDA pleit voor compleet nieuw open softwaresysteem in de zorg is vooral een naïef plan. Innovatie stopt niet en opboksen tegen R&D teams van grote techbedrijven is niet realistisch. Omarm de IT-sector juist en betrek ze met duidelijke spelregels. We gaan toch ook niet meer een eigen telefoon ontwerpen of een nieuwe zoekmachine in het leven roepen als land?

En vergeet niet: De meeste mensen deugen, ook in de IT branche. Indirect of direct komen we allemaal met zorg in aanraking en dan wil je dat jezelf of je dierbaren zo goed mogelijk geholpen worden.